بعد از تجهیز کاما از ۱۲ تیم ۵ تا ۶ نفره که قبلا منتورشون بودم دعوت کردم تا در ارائه اولیه جذب تیم شرکت کنند و از ایده و تیمشون دفاع کنند ، بعد از ارائه اولیه ۸ تیم ۵ نفره انتخاب شدند که جمعا ۴۰ نفر میشدند و با تیم اجرایی میشدیم ۴۸ نفر که در کاما مستقر شدیم ، این افراد واقعا کارشون خوب بود و در چند بخش مختلف در حال فعالیت بودند .
کار شروع شد ، فرآیند های گزارش گیری و KPI ها توسط خانم قسمتی آماده شده بود و تیم ها KPI های تعریف شده رو میزدند ، شروع کردیم به پیاده سازی OKR تا سیستم تعریف شده ای رو برای کنترل فرآیندهای کلیدی تیم ها ، رشد عالی بود و لی هنوز محصولی برای ارائه به بازار نبود.
قائدتا CAC و LTV و در نهایت CLTV رو نمیشد دقیق محاسبه کرد اما خیلی راحت میشد امید و رشد رو توی تیمها دید ، آموزشهای هر روزه و بطبع گزارشات مدون نشون از مسیر درست و صحیح میداد، با این پشتوانه اقدام برای گرفتن مجوز شتابدهی از معاونت علمی و ناوری ریاست جمهوری کردم ، اما ارسال درخواست شروع سیکل معیوب اداری بود برام و تازه مشکلات شروع شد ، پشت تمام حرفها این بود که چرا هیچ ارگان دولتی پشت شما نیست ، چرا یک مجموعه کاملا خصوصی در شروع کارش باید تیمهای خوب و قوی داشته باشه و فرآیندهاش کاملا تعریف شده باشه و . . .
حواشی های بوجود اومده با تمام سعی ای که کردم تا به گوش کسی نرسه به گوش بچه ها رسید و یواش یواش اون برق تو چشمهاشون کم رنگ شد و به جایی رسید که ازش میترسیدم – نا امیدی – امید این ۴۸ نفر داشت به نا امیدی تبدیل میشد و من نمیدونستم چه باید بکنم ، تنها شده بودم و نمیدونستم چه باید بکنم ، خیلی تلاش کردم و با دوستان مختلف در ارگانهای مختلف در حال رایزنی بودم تا راهی پیدا کنم که شیوع کرونا تیر خلاص بود ، مجبور شدم تیم ها رو بفرستم خونه و شروع کردند به دور کاری اما دیگه اون سینرجری محیط وجود نداشت و همه از هم فاصله داشتند و در حال کار بودند ، سرعت رشدشون خیلی پایین اومده بود و تعطیلی عید هم مزیت بر علت شد تا توی گزارشات دیگه امید نبینم.
دوست ندارم تلخ صحبت کنم اما همه ما ۴۸ نفر که کنار هم جمه شده بودیم اومده بودیم تا بسازیم نه خراب کنیم ولی دوستان مهربان و تاثیر گذار نزاشتند و امیدهای زیادی رو نا امید کردند .
در تمام این روزها به جمله معروف دکتر حسابی در مورد جهان سوم میوفتم و در ذهنم موج میزنه . . .
